Γάλα και πάνες από το Mητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που οι εθελοντές γιατροί στο Μητροπολιτικό Ιατρείο του Ελληνικού δυσκολεύτηκαν να κάνουν τη διάγνωση σε βρέφος, που οι γονείς του μετέφεραν εσπευσμένα στο κοινωνικό ιατρείο.

Το πέντε μηνών μωρό δεν έπασχε από κάποια σοβαρή ασθένεια. Οι γονείς μην έχοντας τη δυνατότητα να αγοράζουν βρεφικό γάλα, όσο συχνά απαιτούσε το διατροφολόγιο του παιδιού, αναγκάστηκαν να κάνουν οικονομία στις μεζούρες. Αντί για 6, του χορηγούσαν δύο! Πολύ γρήγορα ακολούθησε και δεύτερο περιστατικό και στη συνέχεια κι άλλο, κι άλλο, μέχρι που το Κοινωνικό Ιατρείο έφτασε να χορηγεί σήμερα βρεφικό γάλα και πάνες σε περίπου 100 οικογένειες, εκ των οποίων το 70% είναι Ελληνες.

Ελληνες, σαν αυτούς που περίμεναν χθες στο χώρο αναμονής με σκυμμένο κεφάλι, και εξοργίζονταν κάθε φορά που ο φωτογράφος σήκωνε τη μηχανή για να βγάλει μία εικόνα: «Δε θέλω τη φωτογραφία μου, κύριε, σε καμία εφημερίδα.

Φάρμακα

Η ανάγκη με φέρνει εδώ, κι αυτή την ανάγκη δεν θέλω να την περιφέρω δημοσίως», λέει αγριεμένη η μεσήλικη. Στα χέρια της κρατάει το χαρτί με τη λίστα των φαρμάκων που χρειάζεται ο συζύγός της, ο οποίος πάσχει από σοβαρή καρδιολογική ασθένεια. Τα φάρμακα κοστίζουν 600 ευρώ και το Κοινωνικό Ιατρείο είναι η μόνη τους ελπίδα για να τα προμηθευτούν. Ο σύζυγος, επιπλοποιός, που σήμερα βγάζει δεν βγάζει 100 ευρώ το μήνα με κανένα μερεμέτι, το ΤΕΒΕ δεν πληρώνεται και η ασφάλεια διακόπηκε.

Ομοίως και η Ευτυχία με τον Χρήστο, ένα νεαρό ζευγάρι. Εφεραν τα παιδιά τους, δύο νήπια, στην παιδίατρο. Αδιόριστος γυμναστής που έχασε τη δουλειά του και εκείνη, επίσης απολυμένη υπάλληλος. Ολοι οι επισκέπτες-ασθενείς στο Ελληνικό είναι άνθρωποι παρασυρμένοι από τη δίνη της κρίσης. Ανεργοι, ανασφάλιστοι, άνθρωποι που βρέθηκαν στο περιθώριο από τη μία στιγμή στην άλλη. Αποκλεισμένοι από τις κρατικές δομές υγείας, στερούμενοι ενός θεμελιώδους ατομικού δικαιώματος: της πρόσβασης στην υγεία.

Σε αντίθεση με τις τραγικές προσωπικές ιστορίες που διαπερνούν τις ταραγμένες ζωές των ανθρώπων, οι οποίοι βρέθηκαν εκεί εκόντες άκοντες, το κλίμα στο Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο του Ελληνικού, δεν έχει καμία συνάφεια με τις ζωές που έπιασαν πάτο, χάριν του «δημοσιονομικού νοικοκυρέματος».

Αντιθέτως: το ιατρικό, διοικητικό και βοηθητικό προσωπικό, άπαντες εθελοντές, δουλεύει, αγόγγυστα και... χαμογελά. Το ίδιο ισχύει και για τους ταλαιπωρημένους ασθενείς. Το λόγο, τον περιγράφει εύγλωττα η κυρία που αποχωρεί μετά την ιατρική της επίσκεψη: «Υπάρχει ελπίδα, γιατί υπάρχει ανθρωπιά».

Ανθρωπιά. Αυτή είναι η μία και μοναδική λέξη για να περιγράψει κάποιος αυτό που συμβαίνει στο Ελληνικό εδώ και ένα χρόνο. Ψυχή του εγχειρήματος, ο καρδιολόγος Γιώργος Βήχας.

Υπηρεσίες

Υποστηρίζει με πάθος «το αναφαίρετο και ιερό δικαίωμα στην υγεία», και μας εξηγεί, πως πήρε την προσωπική απόφαση να προσφέρει εθελοντικά τις ιατρικές του γνώσεις και στη συνέχεια μαζί με άλλους πρόθυμους, δημιούργησαν αυτό το καταφύγιο για να μην πεθαίνουν οι άνθρωποι στους δρόμους: «Για αρκετούς μήνες δεν με επισκεπτόταν ένας ασθενής μου, ο οποίος είχε σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα. Οταν τον ξαναείδα μετά από μήνες, ήταν στα πρόθυρα πνευμονικού οιδήματος. Είχε χάσει τη δουλειά του, ήταν πια χωρίς ασφάλεια και για δύο μήνες δεν είχε πάρει τα φάρμακά του. Ηταν φανερό ότι η κατάσταση αυτή συνεχώς θα επιδεινώνεται. Ως γιατρός δεν μπορούσα να την ανεχτώ».

Μία προσωπική φιλία με τον Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίο μίλησε τυχαίως μετά από μία συναυλία του μεγάλου συνθέτη στο Ελληνικό, αποτέλεσε τη σπίθα και τη συνέχεια: «"Κανένας Ελληνας δεν πρέπει να πεινάσει. Κανένας Ελληνας δεν πρέπει να μείνει χωρίς το γιατρό του", μού είπε εκείνο το βράδυ, εδώ στο Ελληνικό. Βλέποντας τα ανεκμετάλλευτα κτήρια της πρώην αμερικανικής βάσης γεννήθηκε η ιδέα. Ενα από αυτά, χάρις στο δήμο Ελληνικού - Αργυρούπολης, μάς παραχωρήθηκε, και όλα ξεκίνησαν».

Οι πέντε-έξι εθελοντές της αρχικής ομάδας έγιναν 60 και σήμερα διαθέτει συνολικά 26 ειδικότητες με μέσο όρο 600 επισκέψεις το μήνα. Σκοπός του ιατρείου είναι να προσφέρει πρωτοβάθμια ιατροφαρμακευτική φροντίδα σε όλους τους ανασφάλιστους, άνεργους και άπορους ανθρώπους, ανεξαρτήτως χρώματος και εθνικότητας.

Παράλληλα, οι εθελοντές παλεύουν για ένα δημόσιο σύστημα υγείας, στο οποίο, όλοι οι πολίτες, ασφαλισμένοι και μη θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση. Και ήδη οι άνθρωποι του Κοινωνικού Ιατρείου, έχουν καταφέρει μεγάλες νίκες σ' αυτόν τον τομέα, βάσει πάντα των δεδομένων συνθηκών. Ελπίς, Σισμανόγλειο, η ογκολογική κλινική του Σωτηρία και τελευταίως το Ασκληπιείο Βούλας, έχουν δεχτεί να παρέχουν δευτεροβάθμιες ιατρικές υπηρεσίες σε ανασφάλιστους ασθενείς του κοινωνικού ιατρείου.

Ταυτόχρονα, εντείνουν την προσπάθεια για τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού δικτύου αλληλεγγύης, το οποίο εκτός των άλλων, θα σταθεί απέναντι στην ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της υγείας, που επιβάλλουν οι πολιτικές λιτότητας σε όλη την Ευρώπη.

Ραντεβού

Οση ώρα μιλάμε με τον κ. Βήχα, ο κόσμος δεν σταματάει να μπαινοβγαίνει στο γραφείο. Το ίδιο συμβαίνει και στους άλλους χώρους. Το διοικητικό προσωπικό είναι μονίμως απασχολημένο, τα τηλέφωνα για νέα ραντεβού χτυπούν ασταμάτητα. Μεγαλύτερη αναμονή, τουλάχιστον όση ώρα ήταν η «Ε» εκεί, είχε το παιδιατρικό ιατρείο. Στην απογευματινή βάρδια, η παιδίατρος-αιματολόγος Σταυρούλα Κωσταρίδου, η οποία εργάζεται στο Παίδων Αγία Σοφία, λέει: «"Είσαι περήφανη για αυτό που κάνεις;" με ρώτησε ένας Αμερικανός δημοσιογράφος. Του είπα, ό,τι θα σας πω κι εσάς τώρα. Οχι, δεν είμαι καθόλου περήφανη, να εξετάζω υποσιτισμένα βρέφη. Δεν είμαι καθόλου περήφανη, είμαι δυστυχισμένη. Αν δεν προσέφερα τις υπηρεσίες μου εδώ, με όλο αυτό που συμβαίνει γύρω μου, το λιγότερο, θα πάθαινα κατάθλιψη».

«Μας ήρθε ένα βρέφος με πρόβλημα, γιατί η μαμά του έδωσε νωρίτερα να φάει αυγό. Αυτό είχε, αυτό του έδωσε. Θυμάμαι ένα άλλο μωρό από τη Νιγηρία που το έφεραν οι γονείς του με πολύ υψηλό πυρετό. Του έδωσα ντεπόν με τη σύριγγα, και το κατάπιε μονομιάς. Το μωρό ήταν νηστικό».

ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ

enet.gr